بسم الله الرحمن الرحیم
?”يا اَبا عَبْدِاللهِ اِنّي اَتَقَرَّبُ اِلي اللهِ وَاِلي رَسُولِهِ، وَاِلي اميرِالْمُؤْمِنينَ، وَ اِلي فاطِمَةَ وَاِلَي الْحَسَنِ، وَاِلَيْكَ بِمُوالاتِكَ، وَ… ْ، وَاَتَقَرَّبُ اِلَي اللهِ،”?
?«از شگفتی های این مکتب و فرهنگ، تأکید روی مرز دوستی ها و دشمنی ها،انگیزه حبّ و بُغض ها،جهت «ولایت»ها و «برائت»هاست.
?میان حق و باطل،خیر و شر،عدل و ظلم، اهل بیت و مخالفان،یزیدیان و حسینیان، خدا و طاغوت،حالتی وجود دارد که برای نزدیکی به یکی باید از دیگری دور شد،برای داشتن محبت یک جناح،باید عداوت دیگری را در دل داشت،برای پیوند ولایت با یک طرف،باید از طرف مقابل،«برائت» نمود.
?در این صورت است که دوری گزیدن، «قرب» می آورد و برائت جستن،«ولایت» را تحکیم می کند،و بریدن از یک جناح،ما را به جناح مقابل متصل می کند.
?یا بقیة الله:
چه می شود به سرای فقیر در بزنی
سـری به منتـظرانت دم سحر بـزنی
“اللهم عجل لولیک الفرج”
التماس دعا
